W pewnym uprzoszczeniu mozna przyjąć, że prawie pólwiecze PRL-u to nieustanna mniej lub bardziej oficjalna walka Żydów z chamami o władzę i rząd dusz. Można zagłębiać się w meandrach polityki, można oddawać haracz politycznej poprawności, można starać sie odnaleźć 10 (a może 100?) szczegółów różniących puławian od natolińczyków; jedno jest pewne - to były rozgrywki chamów z Żydami i Żydów z chamami, dla niepoznaki przykryte cienką warstewką ideologii. Dziś, gdy chamy i Żydzi zespalają swe siły w staraniach wspólnego zdobycia władzy kosztem demokratycznie wybranego rządu, zadaję sobie pytanie - a nawet, jesli zdobędą, to co potem? Czy znów przypadkiem nie pojawi się grupa rewizjonistów nie do końca zadowolona z profitów zdobytych w wyniku przejęcia władzy? Czy znów nie pojawi się grupka osób/polityków/działaczy, która a priori wie lepiej?
To tylko taka dywagacja. Ale nie tylko - to też wołanie do polskiego Pana (słowo i jej desygnat szczególnie znienawidzony przez dzicz ze wschodu), by w końcu wyszedł z ukrycia, wyszedł z martyrologii swych przodków, którzy oddali życie za Niepodległą nie tylko podczas Powstania Warszawskiego i zaczął zajmować się polityką. Polityką skuteczną i przynoszącą korzyści nie grupom, klikom czy koteriom, tylko Państwie i narodowi polskiemu.
Ps.
Moze łatwo mi pisać powyższe, bowiem mam szczęście, że chamów i Żydów wśród antenatów się nie doszukałem.
